۱۴.۴.۸۴

يه وقتايي اينقدر خسته و نااميدي كه نفس كشيدن هم كار سختي محسوب ميشه. ديگه حتي نمي خواي بخوابي، چه فايده؛ باز فردا كه بايد بيدار شي باز روز از نو، روزي از نو!
يه وقتايي اما لحظه ها مثل شيريني لذيذ يه شكلات مورد علاقه كش ميان و زير دندونت مي مونن...
مثل وقتي گربه كوچولوت روي پات خوابيده و با آرامش خرخر مي كنه، وقتي به دست و پاي ظريفش نگاه مي كني و فكر مي كني چقدر شكننده است، وقتي بازيشو نگاه مي كني و بالا و پايين پريدنشو...
مثل وقتي از يه ركاب زدن طولاني زير آفتاب برگشتي و تمام مسير به عشق آب ميوه خنك خودتو كشوندي، وقتي اون ليوان باريكو به لب مي بري و نم بيرون ليوان توي داغي دستات ميشينه -مثل آبي كه توي خاك خشك و ترك خورده نفوذ ميكنه و فش فش زمين...- و آه آسايش تو...
مثل وقتي توي يه غروب خنك از سر تپه به آتيش بازي خيره ميشي و اون همه نور و رنگ رو تحسين مي كني و خودت رو در شادي ملتي غرق... احساسي نداري، متعلق نيستي، اگه فكر كني، يه "خوب كه چي؟" بي معني بودن نيم ساعت توي سرما ايستادنت رو به رخت ميكشه اما در رو روي برهان و احساس مي بندي كه توي لحظه باشي... به نور خيره ميشي و ميذاري همهمه و شادي مردم پرت كنه... نور، رنگ، صدا... آبي، قرمز، سفيد، ستاره...طلايي، سبز، بنفش، نور، رنگ، همهمه، مه، دوردست، صدا... صدات ميكنه...

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر