درست در مرز آسفالت سخت جاده با خاکی بیابان ریسمانی ممتد از ابریشم بنفش کشیده اند. آنقدر نازک و ظریف که گمان می کنی چشمانت خسته از خیره ماندن به سیاه جاده و نوار سفید طولانیش فریبت می دهند. دقیقتر که نگاه می کنی امّا، ردیف ناز گلهای کوتاه و بنفشی است که استریل انسان ساختهٔ تمدن را از مخلوط وحشی سنگریزه های بیابان، بوته های تازه سبز شده خار و کاکتوس و توده های زرد و نارنجی گلهای صحرایی جدا کرده است.
تمام راه، کیلومتر پشت کیلومتر، مقابل نگاهت این حریر لطیف نازنین برتری ساکت طبیعت را بی هیاهو اعلام می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر