آه در باغ بی درختی ما
این تبر را به جای گل که نشاند؟
چه تبر، اژدهایی از دوزخ
که به هر سو دوید و ریشه دواند.
بشنو از من که این سترون شوم
تا ابد بی بهار خواهد ماند
هیچ گل از برش نخواهد رست
هیچ بلبل بر او نخواهد خواند.
هوشنگ ابتهاج (سایه)، مجموعه «یادگار خون سرو»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر